Zonsopgang bij Wells. het tij loopt hard naar binnen.

Zondag 27 juli 2014:

• Wells-next-the-sea – Lowestoft: 57 mijl, 1947 mijl totaal
• Vertrek: 0530 (HW-0215), aankomst: 1530 (LW-0130)
• Wind: NNW 4 afnemend 3, later NNE 4-5
• Weer: ’s ochtends een beetje regen, ’s middags meer zon, 18 graden

Om 0430 uur ging de wekker en je kunt merken dat de langste dag alweer even geleden is: het is dan nog vrijwel donker. Van stijgend water was nog weinig te merken. Pas de laatste 2,5 uur voor hoog water loopt het hard naar binnen en stijgt het navenant. Bij vertrek was het een beetje regenachtig, maar dat was van korte duur. Ook de windkracht vier uit het NNW was van korte duur helaas.

Blijkbaar was ik nog niet echt wakker, want ik maakte een stuurfout die ik nooit maak: ik ging aan de verkeerde kant langs een ton en voer dus recht over de bank, waar nog geen meter water stond. Het roer klapte naar achteren en het zwaard kwam omhoog, achter de boot kolkte het zand op. Oei, oei! Gelukkig liepen we niet vast en was er niets aan de hand, maar het was wel een lesje in oplettendheid…

Vandaag was het zaak zo snel als we konden uit Wells te vertrekken om zoveel mogelijk stroom mee te hebben. Omdat het morgen springtij is, staat er veel stroom en de tocht naar Lowestoft is te lang om in 1 tij te doen. Je hebt dus altijd een periode stroom tegen en het is zaak die zo kort mogelijk te houden, want ook zonder springtij stroomt het hard langs deze kust.

De kust bij Cromer.

Cromer ligt op vrijwel het oostelijkste punt van Engeland. Bovendien heeft het een hoge kliffenkust. Ideaal om tijdens WO II de gecodeerde radioberichten van de Duitsers af te luisteren en te ontcijferen. Tevens bedacht men, voordat de radar er kwam (overigens ook een uitvinding die aan deze kust gedaan is), heel creatieve manieren om de Duitse vliegtuigen op tijd op te merken: men bouwde op de kliffen grote betonnen akoestische trechters richting zee, zodat men de motoren van grote afstand hoorde aankomen en het afweergeschut in stelling gebracht kon worden. Nu is er weinig meer van over dan deze hoge radarpost:

Hierna werd de kust snel lager. Overal zie je kustverdedigingswerken tegen de erosie: strekdammen en zelfs kunstmatige riffen om de golfslag te breken. Het is niet alleen de sterke stroming, de steigende zeespiegel of de winterse ZO stormen, maar de Britse oostkust daalt ook nog eens. Daar is geen beton tegen gewassen.

Heel boeiend is dit uitzicht niet, zeker niet als het uren aan je voorbij trekt. De zon wilde ook maar niet echt doorbreken. Rond 12 uur (toen waren we dus al 6,5 uur onderweg) ging de stroom tegenstaan en niet een beetje ook. Het water veranderde van zeegroen in modderbruin en onze vaart nam af van ruim 6 knopen naar een kleine 4 knopen.

En zo trok Great Yarmouth tergend langzaam aan ons voorbij en kwam Lowestoft even tergend naderbij. Tegelijkertijd nam de wind toe tot 5 Bft (dat hielp wel bij het vaart houden) maar omdat het wind tegen stroom was, ontstonden er flinke golven, die achterop kwamen. Daar houdt onze stuurautomaat helemaal niet van, dus de laatste 3 uur stuurden we met de hand.

Om half vier meerden we af onder het -bij zeilers beroemde- clubhuis van de Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club. Echt nog zo’n ouderwetse high class jachtclub met bar, restaurant en knipmessende obers. Tijd dus voor een Adnam’s Southwold Bitter, een lokale biersoort. Omdat de supermarkten op zondag om vier uur sluiten, hebben we ook gegeten in de jachtclub. Niet verkeerd! Maar één van de meest aparte features is toch wel het authentieke Victoriaanse heren toilet met glimmend gepoetst koperen sanitair, de westrijdregels (voor het zeilen…) en de geschiedenis van de jachtclub voor je neus, zodat je je niet verveelt. Niet te lang blijven staan, want om de zoveel tijd stort er een ware Niagara waterval langs de pissoirs naar beneden, waarbij ook de grond worden mee gespoeld. Efficiënt en het houdt je scherp…