Dinsdag 18 juli 2017:

• Schildersron (oostpunt Schiermonnikoog) – Lauwersoog, 10 mijl, 642 mijl totaal
• Vertrek: 1730 (HW-0’30), aankomst 1930.
• Wind: NO 5
• Weer: zonnig, 17 graden

Vanochtend om half vijf werd ik wakker. In een flits schoot het door me heen: shit, geen rekening gehouden met de stevige oostenwind die voor vandaag voorspeld was (op dat moment was het nog windstil). Oostenwind betekent op het wad verlaging van de waterstanden. En het was ook nog doodtij, dus het HW zou lager zijn dan gisteren. Totaal niet bij stilgestaan, beginnersfout…

Even uitleg: Gisteren gingen we een half uur na HW voor anker in water van 1,05 diep, slechts 35 cm water onder de kiel. Drie kwartier later lagen we vast. We hebben toch minstens 75 cm water nodig om los te komen. Het ochtendtij bracht die waterstand niet, dus bij HW 6.00 ’s ochtends bleven we muurvast liggen. Ik de tabellen opzoeken en de verwachte afwijkingen van de waterstanden ophalen van internet. Om bereik te krijgen daar in the middle of nowhere moest ik naar buiten de telefoon hoog houden. Het avondtij zou 30 cm hoger zijn dan het ochtendtij, maar er was een verlaging van 16 cm voorspeld. Zouden we vanavond wel los komen? Zo niet, dan is er voor woensdag nog verdere verlaging voorspeld en pas donderdag zou er weer voldoende tij staan. Tja, en dan morgen die heftige onweersbuien…. hmmmm…..

Zoiets is redelijk stress bevorderend, dus we brachten de overigens prachtige dag enigszins gespannen door. De oostenwind stond recht in de kuip, ook al niet lekker, vooral niet toen hij toenam tot NO 5.

In de verte lag de Schoone Waardin lekker voor anker in ondiep water, er werd gezwommen en schoongemaakt. Ik heb als klusje enkele kapotte kitnaden hersteld, het weer was er perfect voor.

Inmiddels kwam het water op en nam de wind verder toe. Ik had het anker richting diep water uitgebracht (zie foto hierboven), maar toen de wind nog meer van opzij kwam, dreigde hij de boot over het anker heen te blazen bij loskomen. Ik in zwembroek het inmiddels 50 cm diepe water in. Ik probeerde iets nieuws uit: ik wilde het anker niet op hogere grond leggen, dus ik legde het pal voor de boot, goed in de grond, met slechts 5 meter ketting in een lus. In de hoop dat het zou houden bij de stroom en die harde wind.

Om 1715 kwam er -God zij dank!- beweging in de boot. Ik ging op het voordek zitten, waardoor de kont iets omhoogkwam en langzaam ging draaien, bonkend over de richels in de bodem. Eenmaal in de wind/stroom gedraaid was het nog maar een klein stukje richting anker en daarna ging het bonkend richting dieper water, terwijl de schroef grote wolken modder op woelde. Ik klaarde het anker terwijl Gonnie de boot over de hobbels stuurde. Gelukt! Tijd voor chocola!

Eenmaal in de geul hadden we een lekker tochtje op de kluiver naar Lauwersoog, waar -surprise!- De Schoone Waardin ook lag. Schiermonnikoog was een brug te ver met dit tij en wind. En zo spreken we Ineke en Albert alsnog!

Hoe laat het ook was, toch nog eenvoudig maar lekker gekookt en het zout af gedoucht. De wind giert door de stagen, maar we liggen hier lekker!

Jan-van-gent en Schoone Waardin zij aan zij in het avondlicht.