600 euro armer maar 27 zeekaarten rijker! Rond heel Engeland! Ik heb ze rechtstreeks bij Imray in Engeland besteld, dat scheelt € 7,50 per kaart. Dus eigenlijk hebben we ruim € 200 verdiend! Heerlijk, jezelf zo rijk rekenen 🙂 En nog leuker is het om al grasduinend in al die kaarten de reis in gedachten al te maken. De voorpret begint dus langzamerhand ernstige vormen aan te nemen. Nog vier weken buffelen op het werk en dan is het zover!
Als de boot op de kant gaat voor de winter is het tijd voor armchair sailing, zoals de Britten dat zo smaakvol noemen. Voor onze reis rond Engeland hebben we rechtstreeks bij Imray in Engeland alle boeken en pilots gekocht die we nodig hebben. De zeekaarten komen in het voorjaar, dan weten we zeker dat we de laatste versies hebben.
In deze pilots staat een schat van informatie over routes, getijden, gevaren en de aanloop van havens, alsmede de faciliteiten in die havens. Ook de stroomtabellen en gedetailleerde havenkaartjes zijn erg handig en onmisbaar als aanvulling op de kaarten. We bestellen de boeken en kaarten rechtstreeks bij de Britse uitgeverij. Ondanks de forse verzendkosten bespaar je dan toch zo’n 25%.
Helemaal rechts zie je de Channel Pilot voor de zuidkust van Engeland en ook de Franse zijde van het kanaal. Daaronder twee boeken voor de Ierse zee. Niet het makkelijkste vaarwater vanwege de sterke getijden, de korte golfslag en het feit dat de Engelse westkust bijna altijd lagerwal is.
Middenin een viertal boeken voor zuid, west noord en oost Schotland. Daar hopen we de meeste tijd door te brengen alvorens via de Engelse oostkust terug te keren. De East Coast Pilot hebben we al, maar die staat nog op de boot. Bovendien: dit stuk Engeland kennen we zeer goed, we zijn er afgelopen zomer nog geweest.
Links de Cruising almanac met getijdetabellen (zeer belangrijk!). Dit is een overzichtsboek van havens van de hele Europese westkust, net als de Reeds almanac. In de Reeds staat meer achtergrond info en ook iets meer piepkleine haventjes, maar de Cruising almanac heeft veel betere detailkaartjes en is tenminste leesbaar. De Reeds gebruikt zoveel afkortingen dat hij haast in code lijkt geschreven.
Het laatste boek is Sailing around the UK and Ireland. Dit zijn routebeschrijvingen van iemand die solo rond Engeland en Ierland gegaan is, met uitgebreide info en persoonlijke ervaringen. Nuttig en gewoon ook heel leuk om te lezen.
Een hele aardige aanvulling is ook Google streetview. Je kunt vaak tot op de havenpieren komen en precies zien hoe alles in werkelijkheid eruit ziet, wat toch een betere indruk geeft dan kaartjes alleen.
Dus: de voorbereiding en voorpret kan beginnen!
bron: www.freeworldmaps.net
Het is officieel: voorjaar en zomer 2014 gaan we opnieuw een lange zeiltocht maken richting Schotland! Vele uren overwerk op school maken dat mogelijk. De tocht die we in 2008 maakten, is zo goed bevallen en Schotland vinden we zo’n mooi zeilgebied, dat dat opnieuw het doel is. Het plan is dat we dit keer het rondje met de klok mee maken, om in de Ierse zee vooral wind mee te hebben. En om alle plekken te zien, die we vorige keer gemist hebben zoals Anglesey en Isle of Man. We zullen zien. De voorpret heeft al aardig toegeslagen.
Opbouwende zee
Zaterdag 17 augustus 2013
In de beschutte havenkom van de Jachtclub Scheveningen merk je niet hoe het op zee is. We vertrokken met het tij mee en in eerste instantie was het nog rustig op zee. Langzamerhand nam de wind (en de golven!) steeds meer, tot de gemiddelde windsnelheid boven de 20 knopen lag, en in de vlagen was het 6 Bft. Om 12 uur streken we het grootzeil (op dat moment maakten we 8 knopen over de grond!) en voeren we verder met alleen de kluiver, bijna voor de wind. Nog steeds met zo’n 7 knopen, ruim voldoende! Op deze koers en zeegang stuurt het met alleen de kluiver op veel fijner. Wat ons wel opviel, was dat de opbouwende zee (ca 1,5 meter hoog) op de Noordkaper toch minder hoog lijkt dan op onze oude -en lagere- North Beach
Op nadering van het front nam de wind toe en het zicht af
Op kanaal 16 hoorden we dat Den Helder Rescue het er maar druk mee had. Verschillende jachten op het IJsselmeer kwamen in moeilijkheden, hoewel het daar op dat moment nog helemaal niet hard waaide. Voor de pieren van IJmuiden was het , zoals te verwachten, wel weer “feest”. Voor de haveningang stond (door de botsende getijstromen) een hoge, steile en verwarde zee. We kwamen tegelijk met een zeeschip aan en moesten ook gijpen. Je wilt toch ook niet te dicht langs het havenhoofd, waar de golven hoog tegen opspatten.
Het lukte prima om alleen op zeil naar binnen te komen, alles bleef prima onder controle met zo’n 22 knopen wind. Eenmaal binnen werd het direct rustig. In de marina gierde de wind door de stagen. Dat maakt slaperig! Een pittige tocht, een lekker middagdutje en een dito etentje in het havenrestaurant vormden een mooie afsluiting van onze “zeevaart” deze vakantie!
Vrijdag 16 augustus
Tjonge, wat duurde die sluis lang, vanochtend! Maar liefst een uur duurde het om een enorm baggerschip door te laten. Een plompe bak met de weinig toepasselijke naam Deo Gloria, gezien de functie: het opzuigen van modder…..
Het was rustig weer met achterlijke wind, soms pal voor de wind. Kluiver op de uithouder, toch maar gijpen, kluiver aan de andere kant op de uithouder enzovoort. Gelukkig nam de wind in de loop van de dag wat toe tot kracht vier, zodat de zeilen niet meer klapperden in de deining, die schuin van achteren kwam.
Het kruisen van de Maasmond ging -ondanks het drukke verkeer- perfect dank zij -alweer!- de AIS en de professionele begeleiding van de verkeersdienst per marifoon. Ten Zuiden van, en in de Maasmond is de zee altijd verward door alle stromingen. We hebben de indruk dat door de tweede Maasvlakte, die feitelijk een enorme puist in zee vormt, dit effect versterkt wordt, omdat de stroom eromheen moet buigen.
Het is zo groot dat je het nauwelijks ziet, maar dit is de monding van de Maas met druk zeevaartverkeer.
Ten Noorden van de Maasmond werd de zee een stuk rustiger en met afnemende stroom mee legden we de laatste 11 mijl naar Scheveningen af. Daar was het erg rustig, vonden wij, voor augustus, hoewel later op de middag en avond de havenkom toch weer aardig vol liep, zij het dat het geen vergelijk was met vorig jaar, toen de hele zaak letterlijk was dicht gebouwd.
Vrijdag 9, zaterdag 10 en zondag 11 augustus 2013Vrijdag overdag deden we het rustig aan. De dag begon met een beetje regen, daarna werd het prima weer, de wind nam af en de zon kwam erbij. We maakten de boot klaar voor de overtocht. Om 17.00 schutten we naar buiten. Er stond slechts een knoop of 8 wind, en hij was al naar NW geruimd, dus we hadden hem achterlijk. Motorzeilen met alleen de kluiver dus. Langs de Deep water route, langs Cork Sand, Roughs Tower en door het Sunk Traffic Separation Scheme (TSS). Dat is een groot systeem van twee virtuele “rotondes” met voorgeschreven routes voor de grote zeeschepen van en naar Felixstowe en London. Ernaast ligt een ankergebied waar de kolossen liggen te wachten tot er plek is aan de kade van Felixstowe. Kleine schepen mogen de “zijarmen” van de rotonde alleen dwars oversteken, en dat met grote voorzichtigheid.
Roughs Tower, op de achtergrond Gunfleet windfarm
Precies toen we er waren kwam er zo’n varend flatgebouw met containers aanzetten. Waar zou hij naar toe gaan? Welke afslag zou hij nemen of zou hij naar het ankergebied gaan? Op de AIS konden we zien dat de bestemming Felixstowe was, ETA (Estimated Time of Arrival) later dezelfde avond. Wat een geweldige uitvinding is dat toch! Desalniettemin voer het schip naar het ankergebied, wat ons noopte tot een uitwijkmanoeuvre.
Voorbij Sunk TSS en het containerschip op de achtergrond voor anker
Inmiddels was het donker geworden en voeren we tussen de windmolenparken van Outer Gabbard en Galloper door oostwaarts richting North Hinder TSS. Daar was het superdruk. Al het verkeer van en naar London, Zeebrugge, Antwerpen, Rotterdam, Amsterdam en Duitsland en verder komt hierdoor heen. Je bent constant in de weer met schepen spotten en bepalen of je moet uitwijken. We staken opnieuw haaks over: elke baan van deze “scheepssnelweg” is drie mijl breed, met daartussen een “middenberm” van een mijl, waar een viertal ongecarteerde cardinale tonnen geel lag te knipperen om een onbekend obstakel. Er omheen maar!
In de NO gaande baan kwamen er op een bepaald moment wel 10 schepen in onze richting aanstormen. Goed kijkend naar de lichten en de AIS gingen we er veilig voorlangs zonder te hoeven uitwijken.
De laatste blik op Engeland! Het waren vier fantastische weken!
De wind was toegenomen tot een goede 5 Bft. Het tij was gekeerd en er stond een knobbelige wind-tegen-stroom zee van ruim 1 meter. De stuurautomaat moest hard werken tot plotseling met een harde knal de pin op de helmstok afbrak (waarop de arm van de stuurautomaat is bevestigd). Dat betekende de rest van de tocht met de hand sturen… ruim 12 uur achter elkaar! Slapen was er niet bij in de shipping lanes! Eentje om te sturen, eentje om de schepen te spotten en de juiste navigatie te bepalen.
Eenmaal uit de shipping lane werd het rustig met de andere scheepvaart en ging het op de Roompot aan. Ook fijn dat het weer licht werd. Er kon weer geslapen worden als je van wacht af was! Het was een donkere, bewolkte nacht zonder sterren geweest.
We waren te vroeg bij de aanloop van het Westgat en het tij liep nog naar buiten (de bedoeling was om daar met opkomend tij naar binnen te gaan), waardoor er ook daar bij windkracht 5 een fikse zee stond, gelukkig zonder branding.
Om 12.00 uur BST (British Summer Time), of 13.00 EST (European Summer Time) waren we in de Roompot sluis. We besloten door te varen naar Colijnsplaat. De nabije vakantiefabriek, die camping/marina Roompot is, trekt ons niet zo. Op binnenwater was alles gelijk een stuk rustiger, met wind en stroom mee voeren we in een uurtje naar de bestemming.
Aldaar bleek de jaarlijkse braderie / vrijmarkt / kermis aan de gang, met bijbehorend feestgedruis. Hoe moe we ook waren, we moesten boodschappen doen voor het weekend, dus we baanden ons een weg door feestgangers, gebakken viswalm, plaids vol met van zolders gehaalde, uitgestalde rommel, kraampjes met kleding die je nog niet gratis zou willen hebben en kermisattracties met dreunende non-muziek en gillende pubermeiden. De dorpsstraat was volgebouwd met standwerkers en hun bestelbusjes (gezellig!), dus met enig klimwerk bereikten we de Spar. Wat heerlijk om weer Nederlands brood te mogen eten (Engels brood is óf cake óf zo droog dat het vanzelf uit elkaar valt)!
Toen eindelijk het welverdiende middagslaapje, eten en om half negen lagen we er alweer in voor een nacht van minstens twaalf uur! Het feestgedruis reikte gelukkig nauwelijks tot over de dijk en de wind stond goed.
Vandaag, zondag, rusten we lekker verder uit en gaan we eens rustig kijken wat we de komende week gaan doen. In ieder geval het pinnetje van de stuurautomaat laten lassen!
Havenfront Harwich
Vroeg op vanochtend. De dag begon zonnig, maar al snel raakte het bewolkt, gevolg van een depressie die over België onder ons doorliep met regen. Vandaar ook de NO wind. Wij hielden het gelukkig droog.
Met de beginnende vloed motorden we tegen stroom in de rivier af. Op de drempel stond door de aanlandige wind nog een behoorlijk zeetje, het was goed dat we alle luiken en patrijspoorten dicht hadden! Een andere reden voor de steile golven was de ondiepte: een uur na LW stond er (geheel naar verwachting) nog maar 1,7 meter water. Bovendien stond de rode ton teveel zuidelijk. Even uitleggen: de rivieren hier hebben een wit-rode aanloopton in diep water, vervolgens een rode ton, die je links moet houden en dan een groene ton, die je rechts moet houden (als je de rivier opvaart). Ten noorden van de route tussen de groene en rode ton was de zee aanmerkelijk vlakker. En dus dieper. De aanlopen van de Deben en de Ore (waar wij uit kwamen) zijn zeer veranderlijk met die schuivende grindbanken, dat blijkt maar weer.
Hoe dan ook, we kwamen er verder zonder problemen doorheen en eenmaal in dieper water rolden we de kluiver uit en met de pittige achterlijke wind en de stroom mee maakten we 6,5 knopen richting Harwich.
Op het pontje van Shotley naar Harwich
Aangekomen in Shotley namen we, met de fietsen mee, de pont naar de overkant, naar Halfpenny Pier in Harwich om boodschappen te gaan doen. Dat is nog een prijzig tochtje van 5 minuten, want inclusief de fietsen betaalden we 9 pond (en op de terugweg opnieuw!). Aan Halfpenny Pier kun je met je jacht ook liggen (zonder voorzieningen), maar bij aanlandige wind (alles uit de richting met Noord erin), zoals vandaag, lig je er bijzonder onrustig op de golven te rollen.
Halfpenny Pier, je ligt er niet echt lekker. Aan de overkant Shotley
De Asda was verder weg dan we dachten, dus blij dat we de fietsen hadden! We hebben goed ingeslagen, want na een rustdagje morgen willen we terug oversteken richting Zeeland. De middag verliep –zoals de Britten zeggen- verder uneventfull. Door de korte nacht wat slaap inhalen, boekje lezen, het soort dingen dat je op vakantie doet dus!
Uitzicht op Oreford
Voor dag en dauw stonden we op, vanwege het tij. We moesten namelijk voor HW in Oreford zijn. Dat betekende wel dat we op de River Orwell en op zee de stroom tegen hadden. Het woei goed: 5-6. We hadden achterlijke wind en voeren alleen op de kluiver. Op zee was het wel wind tegen stroom en er stonden wind-tegen-stroom golven van ca 1 meter, die als steile muren ons achterop kwamen. Natuurlijk glijden ze gewoon onder het schip door, maar indrukwekkend is het wel.
Oreford Ness was een militair experimenteer terrein, met de vreemdste bouwwerken
We zagen een beetje op tegen de Ore aanloop: ook deze rivier heeft een bar: een ondiepe ingang van snel veranderende grindbanken, waar het juist met deze situatie (stevige wind tegen stroom) enorm kan spoken. Gelukkig viel dat enorm mee: het water was er vlakker dan op zee en er stond voldoende water, maar het stroomde er hard: met bijna 8 knopen (stroom mee) stoven we de rivier op. Een half uur eerder dan gepland waren we in Oreford. Schitterend boven de rivier gelegen met een oeroude burcht en dito kerkje.
Oreford Quay
We pikten een mooring op die eruit zag als een visitors mooring, maar binnen een kwartier kwam de havenmeester met z’n sloepje vertellen, dat dat niet zo was. We kregen een andere toegewezen, de laatste vrije, het was druk want het was weekend.
Imposante wolkenpartijen, die in de avond uitdoofden
De rest van de dag bleef het hard waaien, pas ’s avonds nam de wind af tot een briesje. Behalve de wind was het dus een rustig dagje: relaxen, lezen, dutje (6 uur is vroeg!) en watching the tide go by.
Donderdag 1 augustus 2013We vertrokken met prachtig weer, het eerste stuk de River Colne was weliswaar met stroom mee, maar pal tegen de wind in, dus eerst maar even op de motor. Op de bar was het bar! De bar is het ondiepe stuk water op de plek waar een rivier in zee of in anderszins breder water uitstroomt. De stroomsnelheid vermindert, het sediment slaat neer en daar ontstaat dan de bar. Op de bar staat vanwege de ondiepte altijd een fikse golfslag (dat water wil wel ergens weg!). Als op diezelfde plek ook nog een stroom uit een andere richting komt (in dit geval van River Blackwater) krijg je een verwarde steile klotszee. Is het ook nog wind tegen stroom dan is de golfslag plots vergelijkbaar met IJsselmeer 7 Bft. Vast water over de boeg! Hoewel er dus maar 13 knopen wind staat in werkelijkheid. Kortom, bar op de bar!
Het hijsen van het zeil ging niet makkelijk: door de verwarde bewegingen van de boot had het val kans gezien achter de diamantverstaging te gaan zitten, nog nooit gebeurd en fysiek vrijwel onmogelijk. Het was een helse toer om het daar weg te krijgen, zodat we konden hijsen, staande aan de mast en dat touw heen en weer wiebelen tot het loskwam…
Eenmaal weg van de bar en zeilend ging het allemaal een stuk lekkerder! Zij het dat er door de wind tegen stroom situatie nog steeds steile golfjes stonden, maar wel veel kleiner gelukkig.
Met 6-7 knopen stoven we over de Wallet, langs Clacton-on-sea, langs de radarmast, langs de pier van Walton on the Naze, en tenslotte langs de steile klif met toren, the Naze. We voeren op met Thames barge Thistle uit London, we gingen even snel.
Langs de containerterminal van Felixstowe, waar juist zo’n “flatgebouw” van containers losmaakte en vertrok, de rivier de Orwell op. Wat een contrast, van de industrie zit je zo weer in de natuur.
Suffolk Yacht Harbour ligt in de eerste hoek van de rivier, op een mijl afstand van Shotley point. Hij is van alle gemakken voorzien, maar om morgen boodschappen te doen, zullen we een flink eind weg moeten met fiets of bus….
Morgen een wasdagje alhier. Voorraden inslaan voor de tocht naar de Ore/Alde (ook al een dunbevolkt gebied) en bovendien krijgen we morgen felle buien, zegt de Met office.
Woensdag 31 juli 2013
Na al die stil-lig-dagen eindelijk weer eens een flinke tocht terug de Thames monding over. En opnieuw naar Brightlingsea. Je komt daar vanzelf uit, de plaats ligt nu eenmaal centraal in het gebied. Het was vroeg op en met een licht windje en wederom schitterend ochtendlicht op de glooiende heuvels voeren we kalm de kreek en daarna de Swale uit.
Daarna was het pal noord over de Kentish Flats. Een ondergelopen stuk land, waar met LW niet meer dan 1-2 meter water staat. Een uur of twee na HW is het er nog 5 meter diep, dus geen enkel probleem. En dan duiken vanzelf die lugubere bouwwerken van WO II weer op ter verdediging van London tegen luchtaanvallen. In dit geval de Red Sand Towers, een verzameling roestige spinnen in zee, verbonden met een soort touwbruggen. Je zal erover moeten met windkracht 10!
Red Sand Towers
Bij de Swin Spitway voeren we over de Buxey Sands, het was net LW geweest en geheel volgens berekening stond er 2,8 meter water. Ondertussen was de wind flink toegenomen (rifje erin) en met de eerste vloed mee ging het aan de wind richting Colne Bar. Bekend terrein inmiddels. De golven namen ook flink toe (wind tegen stroom!) dus de boot is weer met een zoutlaag bedekt. Ik was blij dat ik de bijboot had laten leeglopen en op het voordek gesjord!
Na vroeg op en een lange tocht is het goed binnenlopen. We liggen tegenover een aantal historische gaffers (traditionele houten zeilboten). Trouwens, op de spitway kwamen we ook een aantal Nederlandse Gaffers tegen, waarschijnlijk op weg naar Ramsgate of de Swale.
Morgen gaan we verder Noordwaarts richting River Orwell en River Ore/Alde. We willen toch ook weer graag naar Snape met deze boot! We moeten echter rustig aan doen, want het tij zit verkeerd in de dag. Momenteel is het midden op de dag LW, prachtig voor een tocht als vandaag, maar om naar Snape te komen, dat helemaal aan het einde van de River Alde ligt, moet juist HW midden op de dag vallen of liever nog wat later. Maakt niet uit, tijd zat!