De aanloopgeul bij laag water.

Zaterdag 26 juli 2014:

• Wells dag 3
• Weer: ’s ochtends mistig, in de middag opklaringen, 20 graden, weinig wind uit N.

Vanochtend was het mistig en kil met veel water in de lucht. Er lag nog een klusje te wachten: het weerstation, althans de buitenvoeler, deed het niet meer. Dus geen gegevens over buitentemperatuur en luchtvochtigheid, regen en wind. Als een apparaat het ineens helemaal niet meer doet is het meestal een contactje dat verbroken is. Dus: uit elkaar schroeven en alle verbindingen en contacten nalopen. Ik had de zwakke plek snel opgespoord en het was duidelijk wat er aan moest gebeuren. Hij doet het dus weer!

Je kunt niet 4 maanden in Engeland doorbrengen zonder een keer cricket te zien spelen!

’s Middags trok de lucht open en werd het direct een stuk warmer. Tijd voor fietstocht nummer 2! We fietsten langs de toegangsgeul en konden mooi de ondiepste stukjes in kaart brengen, dat is weer handig morgen bij het vertrek. We gingen naar het Holkham landgoed, een gigantisch estate op een enorme lap parkachtige grond

Het landgoed en het huis worden regelmatig door de BBC gebruikt voor TV opnames van Victoriaanse series waar ze hier in Engeland zo gek op zijn.

We vroegen ons af wie al die hectares gras moest maaien, het lag er allemaal vlekkeloos bij.  Het oude icehouse was ook nog intact. Vroeger werd hier het ijs bewaard in een diepe put, geïsoleerd met lagen stro en aangevoerd uit noordelijke streken per schip. Elke dag werd er een stuk ijs uitgehakt voor de keuken.

Het icehouse.

Het landgoed is dermate groot dat het je een uur kost om er door te fietsen, terwijl het snel warmer werd.

Op de terugweg deden we boodschappen en we hadden nog een lekker stuk middag over in de kuip. Morgen moeten we weer voor dag en dauw op om maximaal voordeel uit het tij te halen. Het is weer een lange tocht, met het tweede gedeelte forse tegenstroom. We zullen dus pas aan het einde van de middag in Lowestoft zijn. We krijgen weinig wind, dus de motor zal het werk waarschijnlijk weer moeten doen.

Eindeloze graan- en maisvelden met in de verte de paarse kwelder, de kust en het reddingshuis.

Vrijdag 25 juli 2014:

• Wells dag 2
• Weer: zonnig en wolkenvelden, 20 graden, wind NNO 4-5

Niet zo zonnig als gisteren, maar wel prima weer voor een flinke fietstocht het binnenland in. Er wordt hier nog steeds veel graan verbouwd. Wells was lang de grootste leverancier van graan en mout in de wijde omgeving. Vandaar de grote granary’s en maltings aan de kade. Hiervandaan werd het graan verscheept naar heel Engeland en het vaste land. Maar die tijd is voorbij. De laatste coaster kwam halverwege de jaren ’90 hier aan.

Heel Engeland is voorzien van mooie fietsroutes en wij volgden een deel van zo’n route over schilderachtige binnenweggetjes naar het plaatsje Walsingham. In de 11e eeuw leefde daar een dame, die visioenen van Maria kreeg, die haar vertelde op deze plek een “tweede Nazareth” te stichten. Bovendien was er een heilige bron die volgens de overlevering geneeskrachtige werking zou hebben. De plek werd gedurende vier eeuwen één van de belangrijkste bedevaartplaatsen van Engeland. Tot de beruchte Henry VIII aan de macht kwam. Hij verklaarde zichzelf tot hoofd van de kerk en daarmee ook tot bezitter van alle rijkdommen van de kloosters. Daarmee rechtvaardigde hij dat zijn troepen vrijwel alle kloosters plunderden en de rijkdommen naar zijn paleis brachten. Zo ook in Walsingham: het klooster werd geplunderd en platgebrand (net als in Bridlington waar we een week geleden waren).

De nieuwe priory, gebouwd in de jaren dertig. De kleine “huisjes met dakjes” vormen samen een kruisweg naar Golgotha, rechts op de foto.

In de jaren dertig vonden enkele geestelijken dat het niet zo kon blijven en met veel enthousiasme werd een nieuwe Priory gebouwd. De heilige bron bleek ook nog te bestaan! En opnieuw is het een belangrijk bedevaartsoort voor Pelgrims uit de hele wereld. Je hoeft niet heel erg gelovig te zijn om de contemplatieve, gewijde sfeer te voelen. Er komt hier ook een heel  ander soort mensen dan bij de Fish & Chips tenten aan de kust!

Het oude dorpje heeft nog helemaal de historische uitstraling behouden. Er is een pub, een café (dat heet bij ons een tearoom)  en één giftshop, maar het is helemaal niet verpest door toerisme. Al moest ik wat moeite doen om op bovenstaande foto’s geen auto in beeld te hebben…

De Albatros, zeilend vrachtvaarder, nu pannenkoekenrestaurant.

s’ Middags brak de zon goed door en was het goed toeven in de kuip met een boek. Na gegeten te hebben in een enigszins “geüpgradede” pub gingen we naar de Albatros. Dat is een Hollandse klipper uit 1899 en het laatste zeilende vrachtschip van Europa (tot de Tres Hombres in de vaart kwam). Van 1990 tot 1996 voer het schip bijna 100 keer naar Wells met ladingen sojabonen. Daarna heeft het een tijdje met passagiers gecharterd, maar sinds 2001 ligt het in de haven van Wells. Vanaf 2005 is het een bar en pannenkoeken restaurant met Dutch pancakes, Dutch Appletart en Dutch Peasoup. En in het seizoen is er live muziek op het dek!

Het voorprogramma, de plaatselijke bard.

Er was vanavond een bandje met eigen nummers en Amy Winehouse liedjes. Ze waren nog erg jong en begonnen onwennig met veel piepende microfoons, maar kwamen er steeds meer in door het zeer sympathieke publiek. Er hangt een easy going alto sfeertje dat ons wel aanspreekt En de Norfolk ales smaken prima op zo’n mooie zomeravond!

Het einde van een stranddag.

Donderdag 24 juli 2014:

• Wells rustdag 1
• Weer: zomers, 22 graden, wind NO 4-5

Vandaag was een “rustdag” met toch nog veel klusjes: wassen, boodschappen doen, het houtwerk in de olie zetten. Zo’n dag vliegt om. Niks mis mee. Hier enkele foto’s:

De haven van Wells met de oude granary.

Woensdag 23 juli 2014:

• Grimsby – Wells-next-the-sea: 56 mijl, 1890 mijl totaal
• Vertrek: 0500 uur (HW+0230), aankomst 1600 uur (HW-0100)
• Wind: NO 5 later afnemend 4
• Weer: mist, laaghangende bewolking, later strak blauw 17 graden

Vandaag alweer zeer vroeg op (0410 ging de wekker) en een lange zeildag met veel ruiger weer dan we verwachtten. Het was mistig en kil. Om exact 0500 uur voeren we de sluis van het Fishdock uit de Humber op. Een grote Stena Line ferry doemde omineus op uit de nevel. Het zicht varieerde van 0,5-1,5 mijl. Genoeg om de radar uit te laten. Op de AIS zagen we alle schepen varen en vissers waren er niet (die hebben vaak geen AIS). Voor de landrotten: AIS is een electronisch systeem, waarbij een schip regelmatig positie, koers en snelheid uitzendt (en professionele schepen ook de bestemming en de huidige status). Andere schepen met AIS ontvangen deze signalen en maken die zichtbaar op de kaartplotter. Op die manier zie je alle schepen in je omgeving dus op de kaart “varen” en kun je gegevens als scheepsnaam, soort schip, afstand, koers, snelheid en (heel belangrijk!) eventueel gevaar voor aanvaring zichtbaar maken. Het is een erg veilig gevoel dat die andere schepen ons kleine jachtje ook op hun plotter zien.

De punt van de wieken blijven 21 meter boven het wateroppervlak. Je zou er onder kunnen varen…

Met 7 knopen vaart en goede wind zeilden we met afgaand water de Humber af, zorgvuldig buiten de grote vaarroutes blijvend. Op zee bleek er meer wind te staan dan voorspeld: een stevige NO vijf. Een stijve bries noemen ze dat! Omdat met deze windrichting de golven een grote looptijd hebben (en het midden op zee nog een streepje harder waait), was de zeegang ook navenant groter dan gedacht. Niet de voorspelde “slight” (tot 1,25 meter) maar “moderate” (tot 2,5 meter) met regelmatig golven groter dan 2,5 meter (“rough”). Dat werd ook veroorzaakt omdat we langs de kust de ebstroom tegen hadden en het dus wind tegen stroom was. En verder was het zaak niet te hard te varen omdat we anders te vroeg bij de drempel van Wells zouden zijn, waar dan nog onvoldoende water staat. Alleen op de kluiver dus, met de motor een beetje bij om iets meer roerdruk te hebben met deze zeegang, die schuin van achteren kwam.

Op zee was het zicht niet beter, slechts heel langzaam trok de mist op tot laaghangende bewolking. Dat is op de foto van het windmolenpark goed te zien. Rond het middaguur staken we de ingang van de Wash haaks over en toen trok de lucht binnen een kwartier helemaal open en nam de wind af tot 4 Bft. De zeegang nam ook af omdat de vloedstroom inmiddels doorstond. Het zag er gelijk veel vrolijker uit!

 Samen met de Den Banjaert, een Nederlands jacht dat we ook al in Amble, Tynemouth, Hartlepool en Whitby tegenkwamen, arriveerden we om 15.30 (HW-0130) bij de westkardinaal fairway boei op de bar van Wells.  De nog steeds aanzienlijke deining stond loodrecht op de ondiepe ingang. Vanaf zee zagen we één ononderbroken lijn van branding. Moesten we daar naar binnen? Hierboven zie je achter het zeiljacht de zwartgele kardinaal. Vanaf daar gingen we langs de rode boeien (rechts op de foto) tussen twee banken met branding naar binnen. Vervolgens maakten we een 180 graden draai naar stuurboord om bij de groene ton op de voorgrond uit te komen. Na nog 300 meter spitsheden gelopen te hebben tussen 2 lijnen van brekend water (zie de foto’s hieronder, bogen we af naar de kust en werd het rustiger.

Een windfarm catamaran passeert ons in de nauwe vaargeul. Ook hij maakt grote klappen op de branding.

De branding loopt door in de aanloop geul… en dit is windkracht 4!

We voeren pal langs het strand, de loods van de reddingsboot en het nieuwe haventje voor de offshore boten en vervolgens dwars door de prachtige kwelder, omzoomd door duinen, naar het pittoreske dorpje, waar de havenmeester en z’n assistent al klaarstonden op de steiger om ons te verwelkomen.

Heerlijk om hier weer te zijn! We hebben wel een paar rustdagen verdiend, het is volop zomer en het dorpje en omgeving is leuk. Kortom: bijslapen en genieten!

Om 0500 uur kwam de zon op boven de zee.

Dinsdag 22 juli 2014:

• Bridlington – Grimsby: 48 mijl, 1834 mijl totaal
• Vertrek: 0400 uur (HW+0230), aankomst 1330 uur (HW-0130)
• Wind: N 2-3 toenemend NO 3-4
• Weer: Zonnig en wolkenvelden, 17 graden

Het getij dicteert het zeilen. Om 0320 uur ging de wekker en om 0400 uur maakten we los. Met nog 1,2 meter water verlieten we de droogvallende haven. Het was net licht genoeg om de lobsterpots te zien aankomen. Met ons verlieten diverse vissers de haven voordat ze aan de grond zouden komen te liggen. De eerste uren hadden we nog stroom tegen, vanaf 0930 ging hij weer mee staan. Te zeilen viel er niet, want het beetje wind dat er stond voeren we dood.

Er viel niet veel te zien. We voeren ca. 2 mijl van een lage kust met af en toe een dorpje of caravanpark. En ook hier bouwen ze achter elkaar windmolenparken in zee.

Een windmolenpark in aanbouw ten noorden van de Humber.

Rond een uur of 11 voeren we met de vloed het estuarium van de Humber op, waar een sterke  stroom staat. We zorgden er dus voor dat we op tijd waren om daar stroom mee te hebben. Er is veel verkeer van zeeschepen en de loodsboten varen af en aan. De boeien hebben de vorm van kleine catamaran scheepjes met een hoge opbouw.

Aan de oevers, maar ook midden in de rivier staan nog (bouwvallen van) oude verdedigingsforten, net als in de Thamesmonding. Mooi is anders.

De sluis van Grimsby staat open op HW±2u. Door de sterke stroming dreigden we er te vroeg te zijn, dus we voeren zo langzaam mogelijk. Vijf minuten voor de opening waren we ter plaatse, maar eerst moest nog de uitgaande vaart naar buiten, dus we moesten toch nog even wachten.

De sluis van Grimsby gaat open. Het water stroomt hard naar binnen.

Grimsby was één van de grootste vissershavens van de Noordzee en toen de visserij in de jaren ’80 instortte verloor de plaats in één keer zijn grootste inkomstenbron, met grote werkloosheid tot gevolg. De Fishdocks vormen een verlaten en verlopen gribus van dichtgetimmerde, half ingestorte en leegstaande gebouwen vol troep. Er is nog een kleine vissersvloot en de offshore industrie (waaronder de windparken) zorgen nog voor wat bedrijvigheid. En er is de marina met een actieve en gastvrije jachtclub! Het dorp is de slag nog steeds niet helemaal te boven. Veel dichtgetimmerde winkels. Gelukkig zijn er ook diverse grote supermarkten, hoewel ik beter een fietsje had kunnen uitpakken, wat het was 25 minuten lopen door die gribus en ook weer terug natuurlijk!

De hydraulic tower.

Wie in Florence geweest is, denkt gelijk: hé! Dat is een bekende toren! Hier in Engeland noemen ze dat een Folly, een dwaasheid. In deze toren werd water naar boven gepompt, waarvan de valkracht vervolgens gebruikt werd om de sluizen te bedienen. Vandaar de term Hydraulic Tower.

Morgen kunnen we een uurtje langer slapen want we hoeven “pas” om 0500 uur weg. Dan staat ons opnieuw een lange tocht te wachten naar Wells-next -the-sea. Dat is een leuk plaatsje, waar we weer even blijven. Hopelijk is de laaghangende bewolking, die nog net geen mist is, dan opgelost.

Alle vissers zijn binnengelopen voor de nacht. ’s Ochtends in alle vroegte vertrekken ze weer.

Maandag 21 juli 2014:

• Bridlington
• Weer: Zonnig, 20 graden, wind N3-4

Vandaag probeerden we achter de historie van Bridlington te komen. Het is een voor de hand liggende plaats voor een haven: beschut tegen alle winden van zuid met de klok mee tot noordoost. Waar een riviertje in zee stroomt heb je dan al snel een haven.

Het begon allemaal met de stichting van de Augustijnse abdij begin 12e eeuw. Daar is nu alleen de kathedraal en de toegangspoort, de Bayle van over. Beiden hebben we bezocht. In de abdij waren we getuige van een voorspeelexamen van een jonge organist (voor Joost een flashback van z’n eigen jeugd en z’n orgellessen!) en in de Bayle was een museum over het dagelijks leven in Bridlington gedurende de afgelopen eeuwen. De abdij was één van de grootste wolproducenten van het land en de wol, bouwmaterialen, steenkool en andere goederen moesten per schip vervoerd worden. Dit stuk oostkust tot aan helemaal Harwich heeft een grote kusterosie te verduren. Hele dorpjes verdwijnen in zee. Dat proces gaat nog steeds door, maar toentertijd maakte het het onderhoud van de havenpieren bijzonder intensief en dus duur. De pieren bestonden uit twee rijen houten palen die in het zand gedreven werden. Daar tussen in werden stenen gestort (zonder verband, beton was er nog niet). Elke winter werd deze gammele constructie zwaar beschadigd. Toen de abdij de haven onrendabel vond worden, werd hij meermaals geleasd door een aantal lokale zakenlieden maar deze clubs van Harbour commissionairs gingen keer op keer failliet. Het onderhoud van de pieren bleek te duur.

St. John van Bridlingotn, geflankeerd door zijn scribent en de lokale alchemist.

Toen Henry VIII zich koning verklaarde bezette en roofde hij de abdij leeg, waarbij de meeste gebouwen vernietigd werden. Ook hij deed pogingen de haven te versterken. De haven was in die tijd vooral een handelshaven en doorvoer haven. die handel was niet altijd legaal! Zelfs de abt van de abdij werd tweemaal van smokkelarij beschuldigd!

De kerkgangers hebben de hele geschiedenis van de kerk in tapestry weergegeven. Kneuterig maar heel goed gedaan!

Pas in de 19e eeuw verving men de houten pieren door stenen pieren die met cement bij elkaar gehouden werden. Tot de komst van de spoorwegen was de kust vaart de snelste en belangrijkste manier om goederen en personen te verplaatsen. De tolheffing werden de kosten van de haven gedekt. In 1846 kwam de spoorlijn naar Bridlington en was het in één keer gedaan met de kustvaart. Een plan om het spoor naar de haven door te trekken mislukte omdat het hoogteverschil te groot was… Men ging zich toeleggen op botenbouw en vooral visserij, en die laatste functie is nog steeds de belangrijkste.

Elke visser heeft z’n eigen opslagruimte.

Er werd een overdekte vismarkt en ijsfabriek gebouwd alsmede opslagruimte. Een plan om van Brid een Europese ferry terminal te maken sneuvelde vanwege de ondiepte van de baai, die het voor grote schepen onmogelijk maakt om hier te komen. De gemeente doet al jaren vergeefse pogingen om de haven over te nemen van de Harbour Commissionairs. Dat zal ongetwijfeld de reden zijn dat het maar niet wil lukken om een marina te vestigen. De vissers gaan voor het toerisme! Als compromis na eindeloze discussies liggen er sinds twee jaar pontons in de haven. Voor ons een hele vooruitgang. De jachtclub is actiever dan ooit!

Deze klassieke boten zijn een Yorkshire one design, sommige 100 jaar oud en perfect onderhouden om er mee te racen.

Tijdens de oorlogen zat de RAF in een gebouw bij de haven, alwaar T.E. Lawrence , beter bekend als Lawrence of Arabia, korte tijd gelegerd was in de jaren ’30. Een andere bekende figuur is de schilder David Hockney, die in het laatste deel van zijn leven hier woonde en de Yorkshire landschappen schilderde. Zijn bekendste werk is echter wel deze:

Een navolger van David Hockney?

Morgen staan we voor dag en dauw op om verder te trekken. Het weer ziet er prima uit!

Droogvallend in de haven van Bridlington.

Zondag 20 juli 2014:

• Scarborough – Bridlington: 21 mijl, 1786 mijl totaal.
• Vertrek: 0845 (HW-3), aankomst 1240 (HW+1)
• Wind: geen, toenemend N3, aan het einde even 4
• Weer: wegtrekkende regen, slecht zicht, gaandeweg meer zon, 17 graden.

In ons streven langzaamaan te doen houden we in elk plaatsje dat we aandoen even “vakantie”. De reden dat we morgen een dagje in “Brid” blijven is echter pure luiheid. Ik vertelde al eerder dat het tij niet goed staat. Om morgen in Grimsby aan de Humber te komen zouden we rond 0300 uur op moeten en voor 0400 uur vertrekken, anders liggen we weer vast in de modder van deze droogvallende haven. Door een dagje te blijven kunnen we dinsdag een uurtje later op…

De rotsen verdwijnen in de mist.

Vannacht heeft het nog behoorlijk geregend en die regen trok rond 0800 uur weg, een vochtige en mistige lucht achterlatend. En windstil, dat ook. Gaandeweg werd het zicht steeds slechter totdat we zelfs de kust op een mijl afstand niet meer zagen. Gelukkig klaarde het rond Flamborough Head op, zodat we de grillige kaap goed konden zien. Het kalksteen verweert sterk en vormt grotten, bogen, pilaren en kleine eilandjes vlak voor de kust. Een waar vogelparadijs. De Jan-van-genten die we zagen, zouden wel eens de laatste van onze tocht kunnen zijn (behalve degene waar we op zitten natuurlijk!)

Flamborough Head. Van overfalls was vandaag niets te merken.

Verder was het vandaag de dag van de kapotte dingen. Het begon ermee dat de stuurautomaat geen koers meer wilde houden. Uit en aan zetten hielp niet. Uiteindelijk moesten we het kompas opnieuw kalibreren, wat je doet door een kalibratie instelling te kiezen en vervolgens de boot langzaam enkele rondjes te laten draaien. Dat proces neemt zo’n 10 minuten in beslag en we moesten het herhalen omdat we eerst de verkeerde kant op draaiden (lettend op de vele lobsterpots). Dat verklaart ook waarom we iets langer over de tocht deden dan berekend. In ieder geval doet de stuurautomaat het nu weer normaal.

Toen ik het roer ophaalde voor het droogvallen, bleek dat de kabel van de roer-neerhouder afgesleten was. Ik hield het losse eind in m’n handen. We vonden al dat het sturen wat zwaar ging en hier was de oorzaak: zonder neerhouder staat het draaibare deel van het roer iets naar achter, wat het sturen inderdaad zwaarder maakt. Omdat de bevestiging van het kabeltje onder water door een ring naar een harpje op het draaibare roerdeel gaat, zat er niets anders op om in zwembroek te water te gaan en het te maken. Dat moest ik doen voordat het water teveel gezakt was en de hele boel (en ikzelf…) in de modder zou zakken. Ik was weer erg blij met de kuipdouche om me na afloop schoon te kunnen spoelen, want het water hier is erg modderig.

En dan wil ook het weerstation, althans, de buitenvoeler, niet meer werken. Vorig jaar heb ik daar ook al mee zitten rommelen. Morgen maar weer eens uit elkaar schroeven. Het moet iets zijn met corrosie, waardoor de stroomtoevoer onderbroken is. Maar het kan ook zijn dat hij het vanzelf weer gaat doen…

De nieuwe pontons, waarover jarenlang gebakkeleid is, zijn er eindelijk!

We moeten onze mening over Bridlington bijstellen: 6 jaar geleden lagen we nog aan de kademuur, nu zijn er pontons met water en stroom. Havenmeester, watchkeeper en mensen van de jachtclub zijn allervriendelijkst. De vice-commodore kwam direct kennismaken en ons welkom heten. We kregen ook gelijk de code van het gebouw van de jachtclub om te kunnen douchen als de club dicht is. Naast het havenkantoor zijn ook de douches voor de vissers. Die zijn weliswaar redelijk schoon, maar zien er niet uit. De boodschappen zijn minder ver weg dan gedacht en er is best nog iets cultureels te doen naast het platte strandvermaak. Eén van de jachtclubleden, die een praatje kwam maken, vroeg zich af waarom er zo weinig Nederlanders hier kwamen en of Brid slecht aangeschreven stond. (De havenmeester van Scarborough vroeg zich ook al af waarom iedereen altijd naar Whitby ging). Van de drie havens op dit rijtje is Whitby inderdaad het makkelijkst aan te lopen en heeft de meeste jachtfaciliteiten. En met de abdij, het pittoreske stadje op de klif en het achterland vormt het ook een trekpleister. Brid is louter een kustplaats met lokale visserij en strandplezier, Scarborough zit er tussenin. Toch is Brid ook voor kieljachten op noordelijke en zuidelijke koers een prima tussenstop: Goed rekenen met het tij en langs de kade kun je ook met een kieljacht goed droogvallen, je zakt dan met je schip enigszins in de modder, dat kan daar echter prima tegen. En de hartelijke ontvangst speelt toch ook mee!

De haven vanaf de klif met het kasteel. Zoek onze boot!

Vrijdag 18 juli 2014:

• Scarborough dag 1
• Wind: OZO 5-6
• Weer: bewolkt, beetje regen, 17 graden

Vandaag was de wind zoals voorspeld: stevig en tegen. Er stond een flinke zeegang; geen boottripjes met de speedboot, het nep piratenschip en de roestige rondvaartboot: “Sorry, no trips today, sea is rough”. Opvallend genoeg was er in de haven nauwelijks wind. Rond hoogwater loopt er een beetje zeegang de haven in, we liggen nu lekker te dobberen. Over een uurtje, als het water weer wat gezakt is, liggen we weer rustiger.

Ook de kleine vissersvloot vaart vandaag niet uit.

De haven hangt vol met wedstrijdvlaggen.

Niettemin was het in de haven een drukte van belang: Eens per jaar houden 10-15 boten van de lokale  jachtclub een race naar IJmuiden. De boten hangen vol vlaggen: Voor elk jaar van deelname 1 vlag. Net als bij de vierdaagse zullen we maar zeggen. Om 19.30 ging de wedstrijd van start, maar de hele dag waren schippers en bemanningen al bezig met de voorbereidingen. Op de wal stonden vrouwen en kinderen papa en z’n stoere vrienden uit te zwaaien en ook de lifeboat voer als een soort eerbetoon een stukje mee op.

Stoere mannen laten zich door vrouw en kinderen uitzwaaien.

De wedstrijdboten varen uit.

Wij deden het iets rustiger aan. We gingen lekker lunchen bij de prima Italiaan aan de haven (die overigens verrassend weinig seafood serveerde). Ter compensatie van de maaltijd en dan vooral het copieuze chocolade dessert maakten we later op de middag een wandeling omhoog de klif op naar het kasteel. Al in de ijzertijd was hier een nederzetting, de Romeinen en de Vikingen hadden er een vesting en vanaf de middeleeuwen was er het huidige kasteel van de Engelse vorsten. We zijn er niet in geweest; we hebben al zoveel kastelen gezien, het is ook een keer genoeg.

Scarborough Castle

De onweersdepressie die ons morgen flinke buien gaat brengen, ligt inmiddels boven zuidoost Engeland, in de Thames regio hoost het nu. Morgen zijn wij hier aan de beurt, misschien vannacht al. Zondag draait de wind de goede kant op en het ziet ernaar uit dat hij even in de goede hoek blijft. Dat we wat talmen met verdergaan hangt ook samen met het tij: Na Bridlington hebben we enige lange trajecten en we willen voorkomen dat we in het donker moeten vertrekken of aankomen. Daarvoor moet het hoog water wat later op de dag vallen, en dat is later in de week het geval. Voorbeeld: Grimsby naar Wells-next-the-sea is 55 mijl, zo’n 10 uur varen. Je moet met HW in het droogvallende (en lastig aan te lopen vanwege de kronkelende toegangsgeul) Wells zijn. Is het dus om -zeg- 1200 uur HW, dan moet je om 0200 uur ’s nachts weg. Niet fijn. Beter is het als het bijvoorbeeld om 1700 uur HW is, dan kan je om 0700 uur ’s ochtends weg. En zo zitten we elke dag aan het tij te rekenen om droogvallende havens in of uit te kunnen, ondiepe drempels te kunnen passeren en ook nog zoveel mogelijk stroom mee te kunnen hebben.

Donderdag 17 juli 2014:

• Whitby – Scarborough: 18 mijl, 1765 mijl totaal
• Vertrek: 0700 uur (HW-0130), aankomst 1000 uur (HW+0130)
• Wind: ZW 3, draaiend ZO 0-2)
• Weer: zonnig, 17 graden

Het was vanochtend weer eens vroeg opstaan. Hoog water viel om 0831. De korte tocht van 18 mijl naar Scarborough zou ongeveer 3 uur duren en we wilden niet te laat na HW daar aankomen omdat de haveningang vrijwel droogvalt. We voeren dicht langs de schitterende hoge kust. Daar is het altijd oppassen voor lobsterpots. De grote visserij met trawlers is in de Noordzee vrijwel verdwenen, maar hier langs de oostkust wordt nog veel op kleine schaal naar krabben en kreeften gevist. Series van 10-20 kooien met aas erin zijn onderling met lange touwen verbonden en worden met kleine scheepjes uitgezet op de zeebodem. Ze worden gemarkeerd met kleine boeitjes met (als je geluk hebt) vlaggetjes eraan. Je kunt er rustig tussendoor varen, maar niet eroverheen, want dan loop je het risico met schroef of roer in de lijn verward te raken. Langs de kust varen is dus altijd goed uitkijken.

Het binnenhalen van de lobsterpots.

De hoge kliffen ten ZO van Whitby lijken van zandsteen te zijn, heel anders dan de ertsrijke rode gesteenten ten NO van het plaatsje.

De vuurtoren enkele mijlen ten ZO van Whitby.

Dit stuk kust is ook minder toegankelijk en de weinige dorpjes die er zijn, waren vroeger dus echte smokkelaarsnesten.

Robin Hood’s bay, een oud smokkelaarsnest.

Er stond heel weinig wind, maar de stroom stond goed mee en na drie uur liepen we Scarborough aan. In de grote binnenhaven zijn nog een stuk 20  van die kleine krabvissers actief en twee kleine trawlers zoals je die ook wel op het Duitse wad tegenkomt. De rest van de haven wordt ingenomen door de marina. De havenmeester en zijn watchkeeper zijn bijzonder vriendelijk en dat geldt ook voor de lokale zeilers, die jaarlijks met een boot of 20 oversteken naar Nederland met een wedstrijd. Morgen is het zover, ze kennen het hele IJsselmeer.

De binnenhaven van Scarborough met op de achtergrond het platte strandvermaak.

Scarborough heeft eigenlijk 4 kanten: historisch is het een regionale hoofdplaats met het oude kasteel majestueus op de klif. Het is natuurlijk van huis uit een vissersdorp. In de 19e eeuw ontwikkelde het zich -net als Brighton- tot een mondaine vakantiebestemming voor de hogere klasse. Al van verre zie je het Grand Hotel en de andere Victoriaanse gebouwen de skyline domineren.

De aanloop van Scarborough met het Victoriaanse Grand Hotel als landmerk.

Om de welgestelde gasten van het hooggelegen hotel naar het strand beneden te brengen (en terug) bouwde men een korte kabeltram langs de klif omhoog. Hij doet het nog steeds, wat goed uitkomt als je met een berg boodschappen moet sjouwen!

De 19e eeuwse kabeltram.

En ten vierde is de stad een moderne badplaats. In Engeland staat dat synoniem voor Bingohallen, gokpaleizen en ander luidruchtig elektronisch vermaak. Het strand lijkt wel bijzaak. Tijdens hoogwater is er trouwens nauwelijks een strand. Dan maar Fish & Chips eten! Of boottochtjes maken in een speedboot, een roestbak van een rondvaart boot (“old steamer”…) of een namaak “piraten”bootje. Ze varen de hele dag af en aan. 4 x per uur 10 passagiers à 3 pound en dat dan 6 uur lang…. tel uit je winst!

Vertier op het strand.

Hoe dan ook, het blijft een leuk plaatsje met dat kasteel hoog boven de haven. De komende twee dagen staat de wind stevig door uit het ZO en dat is pal tegen. Eén haven verder is Bridlington en die is niet zo leuk om een paar dagen te blijven, en daarna wachten ons een paar lange trajecten naar Grimsby, Wells-next-the-sea en Lowestoft. Tevens wordt er gewaarschuwd voor zwaar onweer in het weekend. We blijven dus even. Geen probleem, we vermaken ons prima!

Het kasteel boven de haven.

Als je bovenstaande foto uitvergroot, dan zie je dat het witte motorbootje For Cods Hake heet. Typisch Britse Humor. Cod is kabeljauw en Hake is Heek…